استجب لی الهی..بحق این شب عزیز شب تولد پیامبر و امام صادق(ع)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

سلف لاو

یه آدم چقدر میتونه اثرات روحی و روانی بدی روی ادم بذاره که چیزی که بابتش سال ها تلاش کردی و اتمسفری که توش نفس میکشی و یه زمانی کلی باهاش حال میکردی الان برات بی ارزش بشه و حتی گاهی آزار دهنده

چیزی که نتیجه سال ها تلاشت بوده، بابتش عمرت رو گذاشتی، در نظر دیگران و حتی خوده سختگیرت نمونه واقعیه یه achievement بوده رو حالا انقد پست و بی مقدار بدونی که به این فکر کنی ایا اصلا کار درستی کردی یا ن 

هر کسی دیگه جای من بود همون اولین بارها که ایگنور میشد همون موقع ها که اونطور که لیاقتش رو داشت باهاش برخورد نمیشد سیفون طرف رو میکشید تا یابو برش نداره 

چقدر محبت و احترام کردی چقدر صبوری کردی چقدر کوتاه اومدی و فکر کردی داری کار درستی میکنی 

انقد که برات عادت شد 

من واقعا احتیاج دارم که روی سلف لاو خودم کار کنم 

یادم باشه بیام یه کم بیشتر در مورد این موضوغ بنویسم الان وقتش نیس 

 

پ ن: یادم باشه به این تراپیسته بگم که احساسات ضد و نقیضی همیشه همراهمه. یه وقتایی خودم رو مقصر میدونم یه وقتایی حس بدی به خودم دارم که انقد خودمو کوچیک کردم و میکنم یه وقتایی بهش حق میدم یه وقتایی به خودم حق میدم....

پ ن2: به خدا که دختر هیشکی جز خودت مهم نیس کاش اینو میفهمیدی 

فقط برای خودم

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

نون 1 و 2

دیشب که با نون1 رفتیم استادیوم و بعدش کلی پیاده روی کردیم و پیتزا خوردیم بهم پیام داد مرسی که انقد ادم حسابی و باحال هستی امشب یکی از شب های به یاد موندنی شد برای من و تو ادمی هستی که بقیه دوس دارن باهات معاشرت کنن چون هم پایه هستی هم به ادم باهات خیلی خوش میگذره

تو دلم از تعریفش ذوق کردم و از اینکه هنوزم برا یه سری چیزا میتونم ذوق کنم ته دلم یه کم شاد شد. هر چند این اولین باری نبود که از کسی اینو میشنیدم. خیلیا اینو قبلا بهم گفته بودن.

بعدش ولی به این فکر کردم این که من این همه راه با تو پیاده توی این سرما راه گز کردم و هیچی نگفتم دلیلش این بود که برا خودم لذتبخش بود؟ یا اینکه خواستم تو ناراحت نشی و پول بلیط اتوبوس ندی؟ یا این که موندن تو استادیوم برا این بود که خودم دلم میخواس؟ یا میخواستم تو دلت شاد باشه؟ و طبق معمول به این نتیجه رسیدم که هیچ کدوم از این کارا خواست قلبی خودم نبوده

جالبه که توی راه تمام مدت داشتیم در مورد این حرف میزدیم که باید با خودمون مهربون باشیم و خودمون رو بذاریم در اولویت در هر شرایطی. یه جایی هم وسط حرفاش جای سوختگی روی دستش رو بوس کرد! بهش خندیدم گفتم این چه کاری بود؟! گفت اخه گناه داشت دستم که سوخته... یهو یادم افتاد خودم خودمو بوس کردم! لبخند تلخی زدم و گفتم من معمولا خودمو میزنم ولی :) 

خوشحال شدم از این که از اون بحران ها عبور کرده و با خودش به صلح رسیده و انقد حالش خوب شده. میگفت فهمیدم که باید خودم رو بسپرم به جریان زندگی و خدا و اینکه ما اختیاری از خودمون نداریم. اینو چند روز پیش هم که داشتم با نون 2 حرف میزدم و از شعرهای مولانا برام میگفت شنیده بودم 

خوشحالم که به شدت داره از خودش و روحش و حس و حالش مواظبت میکنه. مدام شکرگزاری میکنه و هرچی در گذشته داشته رو از سر گذرونده. میگفت میشه که ادم به این مرحله برسه و فقط خودش باید بخواد 

از تراپی هم بگم که فعلا حرفی برای گفتن ندارم جز این که حس کردم خانومه خیلی از من دوره ولی اگر ادم متخصصی باشه باز خوبه 

 همین 

همچنان در تاریکی

دیشب به "ع" خیلی الکی گفتم دنبال یه تراپیست خوبم 

قبلش به خدا گفته بودم 

که یکیو میخوام که کمکم کنه منو از این سردرگمی نجات بده 

ع امروز گفت اتفاقا یکی رو پیدا کردم که دوستم چندین ساله باهاش کار میکنه و راضیه 

نمیدونم خدا فرستاد یا چی 

ولی خوشحال شدم 

کاش بتونه کمکم کنه 

دیشب باز دیر خوابیدم. اهنگ آرمان رو پلی کرده بودم و کلی باهاش گریه کردم. فرستادم براش و فقط لایک کرد. میخواستم ازش بپرسم روزه سکوت گرفتی؟ ولی چیزی نگفتم 

مارکو میگفت تو حتی اگه این خودش هم بخواد قضیه رو جدی کنه خودت پاپس میکشی چون تو ترس داری 

گفتم نه ولی دروغ میگفتم. در واقع مارکو راست میگفت 

پریشب خونه نون2 مهمون بودم. کلی زحمت کشیده بود. ولی خیلی بهم خوش نگذشت. چون نشستیم باهم بحث های فلسفی کردیم و یه حرفایی زدن که من نه تنها اروم نشدم بلکه یه مقدار هم به هم ریختم. نون2 گرچه که ادم خیلی فهمیده و درست و حسابی ایی هست اما نمیتونه منو درک کنه. از همه مهمتر این که خودش 3 سال و دوستش 5 سال از من کوچیکترن و من دوس ندارم حتی دوستی با ادم کوچیکتر از خودم رو 

ادم رکی هم هس و چند بار یه حرفای سنگینی بهم زده که خب من زیرسیبیلی رد کردم. . ولی دیگه نمیخوام از درونیاتم بهش بگم چون درکی نداره و قضاوتم میکنه. کلا ادم سفت و سختیه و قابل بحث مطلقا نیست

یعنی میشه یه روزی بیام اینجا رو بخونم بگم خدایا اون روزی که مونده بودم چی کار کنم توی اون دو راهی توی اون چند راهی اون موقع که هر چی نشونه میفرستادی من نمیفهمیدم و رد نشونه ها رو نمیتونستم بگیرم و سردرگم بودم تو با مهربونی دست محبت به سرم کشیدی وقتی همه بی رحمانه قضاوتم میکردن وقتی حتی خودم خودم رو میبردم زیر گیوتین و سلاخی میکردم وقتی نمیفهمیدیم چی درسته چی غلط تو هوام رو داشتی تو بهم محبت کردی تو مسیر رو برام روشن کردی تو دلم رو به سمت انچه که درست هست و صلاحم هست همراه کردی تو بهم جرات دادی که از اون منحلاب کصافط بدون ترس بیام بیرون. خدایا یعنی میشه ؟؟؟

 

متاسفم 

لطفا من را ببخش 

سپاسگزارم 

دوستت دارم 

 

عمیقا و قلبا

دیشب که با "دکتر" حرف میزدم وقتی گفت طرف ادم باید طوری باشه که باهاش حرف داشته باشی 

که حرف عمیق بزنه 

سطحی نباشه 

حرفای عمیق تو رو درک کنه و بفهمه 

خیلی ناراحت شدم 

انقد ناراحت شدم که وقتی قطع کردم شروع کردم به گریه کردن 

بعدش یه کلیپ دلتنگی براش فرستادم تو اینستا 

صبح که بیدار شدم دیدم برام نوشته ای کاش لیاقتش رو داشتم 

نوشتم لیاقت چی 

که جواب نداد... یعنی هنوز جواب نداده 

زنگ زدم به مارکو براش تعریف کردم. حتی گفتم همچین کاری کردم. گفت خودتو کوچیک کردی. ولی من اصلا برام مهم نیست 

ویکندی هم که گذشت باز ماجرا داشتم. انقد حالم از استرس بد بود که وقنی داشتم با مارکو حرف میزدم وسط حرفش گوشی رو پرت کردم و رفتم بالا آوردم 

توی موقعیت بدی گیر کردم که نمیدونم چی کار کنم 

مارکو همش میگه از خدا کمک بخواه

خواستم ولی هنوز راه برام روشن نیس. چه عقلی چه قلبی برام روشن نیس

همش سر نمازام بهش میگم به دلم بندازه اون راه درست رو

ولی خیلی میترسم 

انقد میترسم که راه درست هر چی هم که باشه جرات ندارم برم سمتش 

راستش خسته شدم 

ساعت های زیادی از روز رو دارم فکر میکنم. شبا که میخوام بخوابم که دیگه بدتر. نمیدونم افسردگی گرفتم یا چی 

خیلی وقته که دیگه انگار خیلی از چیزی لذت نمیبرم 

خدایا بازم شکرت ناشکری نمیکنم 

ولی قلبا و عمیقا ته دلم ناراحتم 

کاش یه تراپیست خوب و کاربلد پیدا میکردم که باهاش حرف بزنم 

احساس میکنم خیلی تنهام و کسی رو پیدا نمیکنم که کمکم کنه 

خدایا تو میتونی کمکم کنی 

کمکم کن 

یا ارحم الراحمین

خدای مهربانم 

خودم و عزیزانم رو در پناه خودت سالمو سلامت حفظ کن 

و در مورد این دوراهی ایی که در زندگیم درست شده 

خودت من رو به راهی که صلاحم هست و برام بهتره سوق بده 

و دلم رو به سمت همون راه متمایل کن 

طوری که دیگه شکی توی دلم نمونه 

ای خدای مهربان 

که از استجابتت منو محروم نکردی و نمیکنی و نخواهی کرد 

برای خدا نمیدونم شماره چندم

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

فقط روشنگری

بچه ها 

پست قبلی مربوط به خیلی وقت پیشه 

از اون داستان چندین سال میگذره و اون ارتباط تموم شده 

حتی هیج حسی هم دیگه وجود نداره 

منتهی من مینویسم صرفا برا اینکه حس میکنم وبلاگم یه آرشیو بزرگ از کل زندگیمه 

دوس داشتم داستانش رو بنویسم برای این که آرشیوم کامل تر بشه 

شاید یه روزی نشونش دادم به دخترم 

ببینه مادرش چیا رو از سر گذرونده 

دوران جوونیش چطور گذشته 

هیچ اعتبار دیگه ایی هم نداره 

 

پ ن: ناشکری نکنیم. این درس امروزم بود. یه وقتایی حواسمون نیس و بابت یه چیزایی غر میزنیم که قدرشون رو نمیدونیم در حالی که دارایی های خیلی خیلی با ارزشی در زندگیمون هستن. خود خدا گفته " لَىٕنْ شَکَرْتُمْ لَاَزِیْدَنَّکُمْ وَ لَىٕنْ کَفَرْتُمْ اِنَّ عَذَابِیْ لَشَدِیْدٌ". یعنی اگر شکرگزاری کنید براتون زیادش میکنم و اگر کفران نعمت کنید عذاب من شدیده 

 

خدایا بابت همه نعمت های زندگیم با تک به تک سلول هام ازت سپاسگزارم و ازت معذرت میخوام که گاهی ناآگاهانه لب به شکایت باز میکنم منو ببخش. به خاطر ناشکری های این چند روزه ام مخصوصا منو ببخش

 

# از گذشته ها (قسمت دوم)

اگر قسمت قبلی رو نخوندید اینجا بخونید

 

کووید که شد من رفتم پیش خانوادم یه شهر دیگه.  هر دو هم ادمای ترسویی بودیم رفته بودیم تو قرنطینه و اینا. 

بهم پیام میداد میگفت پاشو بیا دلم برات تنگ شده. میرفت کافه عکس ماگ قهوه اش رو برام میفرستاد میگفت ما که همه چیمون شد تنهایی ولی همینم به یادتم

من ولی نمیتونستم برم اون تایم. تو 6 ماه اول کووید که اصلا ندیدمش فقط بعد شش ماه دیدمش یه بار و بعدش دوباره رفت تا 6 ماه بعدش. 

همون روزا بود که من روحی خیلی به هم ریختم. پنیک اتک های بسیااار شدید. از نظر روحی یه پام این دنیا بود یه پام اون دنیا. در عرض 2 هفته 12 کیلو کم کردم. از این دکتر به این اون دکتر و این وضعیت تقریبا 1 سال طول کشید. یادمه یه روز همون اولاش که حتی نمیدونستیم من دقیقا چمه یه بعد از ظهر تابستون رفتم زیر پتوی زمستونی و زیرش فقط می لرزیدم. دندونام میخوردبه هم. بعدش بلند شدم رفتم تو پذیرایی و همینطور بی قرار راه میرفتم. مارکو افتاد به گریه کردن... فقط خدا از اون روزای کذایی نجاتم داد و توسل به اماما 

یه روز از همون روزا بهم گفت از کارش اومده بیرون. همیشه شکایت میکرد از این که اذیتم میکنن سر کار. کارش سخت بود 

خیلی بهش دلداری دادم. مدام هندونه میدادم زیر بغلش که تو باهوشی تو میتونی تو از پسش بر میای اونا ضرر کردن که از دستت دادن و از این حرفا 

یه روز بهم گفت اگر یه روزی بیزینس خودمو زدم و به حق علی (عین جمله اش همین بود) تو هم کنارم بودی اون وقت میفهمن کی رو از دست دادن 

سال 1400 برگشتم تهران. روزایی بود که مدام از سمت کارم دورکار میشدیم. یه مدت دوباره مرفتیم سر کار باز دوباره اوضاع کووید خراب میشد باز دورکار میشیدم. 

با وسواس فکری شدید دست و پنجه نرم میکردم 

میدیدیم همو ولی خیلی کم. دلخوشیم بود به هر حال. بهش هم گفته بودم. نگران از دست دادنش نبودم. اون روزا عزت نفس داشتم مثل الانم که نبودم  ... چالش خیلی خاصی نداشتیم به جز یه سری چیزا که هیچ وقت درست نشد. مثلا میدیدم اینستاش دختر بی ربط زیاد داره. بهش میگفتم طفره میرفت میگفت من اصلا اینا رو خیلیاشون نمیشناسم اونا منو فالو کردن هیچ وقت هم ارتباطی باهاشون نداشتم و ندارم. آنفالو کردمش و ریموو. گفتم من اعصابم اینطوری به هم میریزه. یه وقتایی میدیدم نصف شب انلاین میشه. یه وقتایی بیرون که میرفتیم حص میکردم به بعضی دخترا تابلو نگا میکنه 

از نظر اعتقادی هم شبیه به من نبود. یه مدت سعی داشتم شبیه خودم کنمش ولی نشد منم بیخیالش شدم(الان میفهمم چقدر این کار اشتباهه)

یه روزی همون سال 1400 فکر میکنم پاییز بهم گفت فلانی من چند روزی دارم میرم یه کشور همسایه یه مدت احتمالا نباشم. بهش گفتم خدا به همرات. بهش گیر نمیدادم. قبلا 

گیر داده بودم و دیدم فایده نداره. برا همین دیگه گیر نمیدادم. بعدا فهمیدم این چند روز یعنی مهاجرت! رفت اونجا و همین کار ایرانش رو اونجا با یه تیم دیگه ادامه داد

من فکر میکردم باهم رابطه عاطفی خوبی داریم. بعد از چند سال البته بهم گفت اون اسمش رابطه نبود. اصلا معلوم نبوده چی بوده. شایدم راست میگفت نمیدونم ولی برا من اسمش رابطه بود. خیلی هم بهش متعهد بودم. نه با کسی اشنا میشدم نه هیچ کار بدی میکردم. صبح تا شب دورکار یا حضوری سر کار بودم شبا هم زود میگرفتم میخوابیدم اخر هفته ها هم باز تنها تو خونه و خواب...این وسط گهگاهی زبان میخوندم. کل تفریحم این بود که یه وقتایی با ماشین بزنم به دل جاده. صدای اهنگ رو تا ته زیاد کنم و 160-170تا تخت گاز برم! 

هر مشکلی میخوردم باهاش مطرح میکردم. قبله دومم بود. به تمام حرفاش و نصیحتاش اعتماد  صد در صد داشتم. باهوش ترین ادمی بود که در زندگیم دیده بودم. میگفت راست برو راست میرفتم میگفت چپ برو چپ میرفتم چون مطمن بودم هر چی که بگه درسته 

کادوهای گرون براش میخریدم. عطر گرون لباس گرون رستوران گرون. به بهانه های مختلف. اولین حقوقم رو که گرفتم بردمش یه رستوران برزیلی بود اون سالا تو پالادیم خیلی هم گرون بود شام مهمونش کردم. یادش بخیر  ....

همون سال به فکر اپلای افتادم. اونم تشویقم میکرد. اقدام کردم برا اروپا. زمان مثل برق و باد میگذشت. حال روحیم رو به بهبود بود. کم میومد ایران ولی چتی در ارتباط بودیم. یه وقتایی مثلا 4-6 ماه میشد که ندیده بودمش. یه سری یادمه اومد 4-5 روز ایران بود. روزی که اومد من سر کار بودم. منتظر بودم اخر هفته بشه بهم بگه بریم بیرون. اخر هفته شد دیدم پیام داد عکس از فرودگاه داد که فلانی من دارم بر میگردم! خیلی ناراحت شدم که چطور بعد 4 ماه تو نیومدی منو ببینی 

با این که آدمی بودم که اصلا بدم میومد پسر زیادی بهم بچسبه خودمم از اون مدل هایی نبودم که دایم در کو.ن پسره باشم. یا مدام زنگ بزنم یا توجه بخوام محبت بخوام ولی بازم گاهی از این که اونقدری که باید باشه نبود حرص میخوردم. ولی خودمو راضی میکردم که سرش شلوغه تو باید اهداف و برنامه های خودت رو داشته باشی و پسرا دختر آویزون دوس ندارن. تو زندگی خودت رو بکن. ببین اون چقدر تلاش میکنه تو هم باید تلاش کنی. 

یه جوری شده بودم که همش دلم میخواس پیشرفت کنم و نتیجه اش رو بکوبونم تو سرش. یه چی شبیه یه حرص فروخورده که نه میتونی ابرازش کنی نه میتونی ایگنورش کنی. هیچ وقت نتونستم اعتراضاتم رو درست و حسابی بهش بگم. چون مترسیدم چون بایکوتم میکرد. دلم نمیخواس باهاش دعوام بشه. دلم نمیخواس باهاش کات کنم. هیچ وقت حتی فکرش رو هم نیمکردم که یه روزی باهاش کات کنم 

حالم که بد میشد پا میشدم میرفتم شهر کتاب نزدیک خونه ام میچرخیدم. یا میرفتم مرکز خرید یا امامزاده صالح. یا با دوستام و خانواده تلفن حرف میزدم. 

دروغ چرا دوسش داشتم. فکر میکردم اونم منو دوس دارهو هنوزم فکر میکنم منو دوس داشت. 

کم کم تو کارش پیشرفت کرد. منم پا به پاش پیشرفت میکردم. دوبار تو کارم پروموت شدم. یه سرمایه گذاری مالی خوب کردم. همزمان دنبال مهاجرت هم بودم.

اوضاع مالیش خوب شده بود. دیگه وقتایی که میومد ایران برام کادوهای گرون سوغاتی می اورد. تولدم که میشد گل و کادو سفارش میداد می اوردن جلو در خونم . 

فکر میکردم اوضاع رابطه خوبه 

اگر کسی بهم میگفت ایا نتیچه اش ازدواجه میگفتم اره ولی مطمن نبودم. دلم میخواس تغییراتی ایجاد بشه و بعدش ازدواج 

با این که دوسش داشتم ولی دلم برای ازدواج باهاش صد در صد مطمن نبود 

سال 1400 هم داشت تموم میشد 

یه روز یادمه کووید بدی گرفته بودم. گوشیم که نوعه نو بود و اخرین مدل ایفون اون روزا بود رو تو خیابون جلو درمانگاه ازم زدن. به فاصله دو هفته بعدش برا ولنتاین برام عین همون گوشی رو خرید 

دیگه دلم خیلی بهش گرم شده بود. حس میکردم دوسم داره. نمیدونم چرا از ازدواج هیچ کدوم حرفی نمیزدیم. شاید هر دو میترسیدیم. نمیدونم ...

تشویقم میکرد به اپلای. اخرای 1400 بود. ادمیشن اروپام اومد بهش گفتم فلان کشور. 

منصرفم کرد از اونجا. و منی که اون خدای دومم بود بیخیال اون کشور شدم. گفت فقط برا امر.یکا شمالی اقدام کن. 

ددلاین ها همه گذشته بود 

مصمم شدم که دوباره اپلای کنم 

چندتاایمیل محدود زدم به استادا که پوزیشن تحصیلی بگیرم ولی جواب نگرفتم 

تافل ام رو داده بودم مدارکمم اماده بود 

روز آخر ددلاین همین دانشگاه فعلیم برا 3 تا پوزیشن مختلف و مقطع مختلف اپلای کردم 

دوتاش که بهتر بود رو ریجکت شدم و از همه بدترش رو اکسپت شدم 

سال 1401 شد 

بهش گفتم فلان ادمیشن رو گرفتم 

ادامه دارد....

 

 پ ن : نوشتم که مغزم خالی بشه ولی حالم بد شد