با یه مشاور وقت گرفتم امروز. تقریبا نیم ساعت دیگه باید بهش زنگ بزنم. خدا کنه که همه چی خوب پیش بره و خوب بتونه راهنماییم کنه. خدایا ادوایس هات رو بنداز تو دهن این خانومه 
کار خیلی دارم. استرسش رو هم دارم ولی عین احمقا تمرکز نمیکنم و زدم به در بیخیالی. خدایا کمکم کن...
احساس پوست انداختن و حس کردن یه عالمه احساسات متفاوت و متنافض همزمان باهمدبگه چیزیه که این روزا دارم تجربه اش میکنم. گاهی که توی خودم عمیق میشم حس میکنم یه حفره ی خالی عمیق توی قلبم ایجاد شده که انگار توش سرده. و خالیه. و یهو به خودم میام و میبینم که چشمام اشکی شده.
به اسم وبلاگم فکر میکنم. در آستانه 30 سالگی... در حالی که یه کم وقت دیگه میشم 32 ساله. به این فکر میکنم که بنویسم در آستانه 35 سالگی و تمام وجودم پر از احساس ترس میشه. انقدری که دوس ندارم اسم وبلاگ رو عوض کنم.
دلم خیلی گرفته و نتیجه اش میشه این که ظرف غذام رو میگیرم دستم و راه میفتم سمت آفیس اونم روز تعطیل اونم 4 بعد از ظهر. صرفا به خاطر اینکه تحمل غروب خونه رو ندارم. میچپم گوشه ی لب و سعی میکنم به هیچی فکر نکنم و کار کنم. اما این که آیا ریزالتی هم میگیرم یا ن دیگه چیزیه که نمیخوام در موردش حرف بزنم.
هر روز حس آدمی رو دارم که از جنگ برگشته. حس کسی که تن خونینش رو به زور بلند کرده و دوباره راه افتاده به چنگ بعدی. ولی قدرتی نداره سلاحی نداره سپری نداره.
کیبوردم باز خیس میشه و حس میکنم احساسات بدم با اشک هام از بدنم میان بیرون. من هنوز هم نمیتونم بگم آدم عاشقی بودم که از عشقش جدا شد. هنوز هم نمیتونم بگم وابستگی شدیدی داشتم که الان احساس جدایی میکنم. ولی میتونم بگم که آدم تنهایی بودم که تنهاتر شد. که تنهاییش براش ملموس تر شد و این بار داره با گوشت و پوست و استخونش این تنهایی رو درک میکنه.
مینویسم. حرف میزنم. گریه میکنم. دعا میکنم. تخلیه میشم ولی باز هم اون حفره خالی هست. باز هم اون تیکه ی سنگیه یخی توی قلبم هست.
سعی میکنم خودم رو بغل کنم به خودم محبت کنم. خودم رو دوس دارم ولی در عین حال از ته دلم برا یخودم دلم میسوزه و حس میکنم توی این دنیای به این بزرگی عمیق ترین تنهایی ها رو دارم حس میکنم.
از کسی کینه ایی ندارم نفرتی هم ندارم. حتی با وحود سرزنش های زیاد خودم رو هم بخشیدم
ولی چه کنم با این سنگینی بغضی که گلوم رو ول نمیکنه.
ای کاش معجزه ایی میشد. ای کاش که معجزه ایی میشد...
حالم خوبه
حالم عالیه
من خوبم
من ادم خوبی ام
من ادم توانمندی ام
من میتونم به هررررر چیزی که دلم میخواد برسم
من میتونم هر چیزی که میخوام رو جذب کنم
من عالی ام
من باهوشم
من خوشگل ترین دختر هر جمعی ام
من خوشتیپ تریپ ترین دختر هر جمعی ام
من کاریزماتیک ترین دختر هر جمعی ام
من پر از اعتماد به نفسم
من پر از حال خوب و انرژی مثبتم
من دوست داشتنی ام
همه آرزوشونه که با من باشن
من خوبم
من خوب ترینم
من عالی ام
من دوست داشتنی ام
من توانمندم
من خوش فکرم
من خوش قلبم
من مهربونم
من خلاقم
من با کلاس ترین دختر هر جمعی ام
من یه دوست خیلی خوبم برای هر کسی که دور و برم هست
خدایا شکرت
از ته قلبم از خدا میخوام هر کسی هر کجای عالم که مثل الان من دلش گرفته و چشمش اشکیه و منتظر خبر خوبه و توی یه حالت بیم و امیده و دلش میخواد به آرامش برسه و حالش خوب بشه و اتفاقی که منتظرش هست بیفته خیلیییی زودتر از چیزی که انتظارش رو داره اون خبر خوب اون اتفاق خوب اون حال خوب رو دریافت کنه
چشمش برث بزنه از شادی
به جای تمام اشکایی که ریخته
شادی بیاد تو دلش
همونی بشه که دلش میخواد
همونی بشه که دلمون میخواد
شبا خیلی دلگیرن
منی که شبای اینجا رو دوسن داشتم
منی که این شهر رو دوست داشتم
منی که آرامش شباش رو دوس داشتم
حالا از شبا بدم میاد
نمیتونم شبا برم خونه
ترجیح میدم تا دیر وقت بمونم دانشگاه و وقتی رسیدم خونه قرص بخورم و بخوام
قرص اعصاب
چی شد که اینطوری شد
خدایاااا امروز تولد حضرت عباسه.. هزارم که ادم کصافطی باشم این چیزا رو از بچگی هنور قبول دارم. هنوز اعتقاد به دستگیری و کمک دارم. هنوز به دعا اعتقاد دارم. هنوز به معحزه اعتقاد دارم.
خدایا ارامش بهم بده
خدایا
یا راد ما قد فات...
حس آدم هایی رو دارم که از جنگ برگشتن. بهتر بگم حس کسی که یه پنیک سنگین رو از سر گذرونده. الان آروم گرفته ولی دلش تیکه تیکه است و خونی. نمیدونم سرانجام این داستان به کجا میرسه ولی انقدر خودم رو سرزنش میکنم که حس میکنم این خودسرزنش گری از اصل ماجرا بدتره. دلم میخواست خدا یه کاری میکرد که جبران میشد. مگه نمیگیم بهش یا جبار؟؟؟ مگه جبران کننده نیس؟؟ کاش زمان به عقب بر میگشت.
یا جبار خودت درستش کن
این چند روز اخیر اتفاقاتی افتاد که تا مرگ پیش رفتم. فقط دلم میخواست بخوابم تا یه چند ساعت یادم بره همه چی. امروز ضبح بالاخره بعضم ترکید و از ته ته دلم گریه کردم و دعا کردم. دوس ندارم در مورد جزییات حرف بزنم چون حتی دلم نمیخواد برا خودم یادآوریش کنم ولی یه سری چیزا هست که دایم برا خودم باید یادآوری بشه. اول اینکه این داستان رو فاجعه نکنم. اونقدری که مغزم داره بزرگش میکنه واقعا وحشتناک نیست. الان صرفا جون توی این دردسر افتادم فکر میکنم خیلی درد عمیق و نزدیک به مرگی هست در حالی که اگر منطقی بخوام به قضیه نگاه کنم از اولش هم اینطوری که الان فکر میکنم نبود بعد اینکه به شدت و ا زته دلم معتقدم همه کاره ی این عالم خداست و با دست خودش میتونه تمام معادلات رو به هم بزنه یا معادلات رو ایجاد کنه و ریسمان های پاره شده رو گره بزنه. امروز صبح خیلی ازش خواستم و خیلی دعا کردم که بهم آرامش بده و حالم رو خوب کنه و ازش خواسته ام رو خواستم. به هر حال نسبت به دو روز پیش بهترم و فکر میکنم این اثر همین دعا و حرف زدنم با خداست و توکل.
بعضی وقتا ادم دیگه هیج کاری از دستش بر نمیاد و خود خدا باید بیاد وسط دل ماجرا. و چه کسی مهربان تر و قدرتمندتر از اون من دارم توی زندگیم. همه چیز رو به خودش سپردم و میدونم که از فضل و مهربونیش مشکل منو حل میکنه مثل هزاران بار دیگه که در بدترین شرایط ماجرا رو حل و فصل کرده. هنوزم همون خداست هنوزم همونه...
بدترین روزهای عمرم رو دارم میگذرونم. به قدری حالم بده که حتی نمیتونم گریه کنم. دایم دارم خودم رو سرزنش میکنم. فقط امیدوارم که کارما وجود داشته باشه...همین
بعضی وقتا بعضی از آدما مریضن
مریض روحی و روانی
فقط میخوان بقیه رو اذیت کنن. خودشون هم نمیدونن چه مرگشونه. از این آدما دوری کنید.
رفتم فیزیوتراپی و برگشتم. کار خاصی نکرد به جز یه مشت سوال چرت و پرت و یه کم هم نرمش داد. باز خداروشکر پولش رو بیمه میده و گرنه پول ربختن تو چاه بود. شایدم تمریناش به درد بخوره حالا انجام بدم ببینم چی میشه. گفت حداقل هر یک ساعت یه 5 مین از جات باید بلند بشی راه بری. گفت استخر رفتن رو ادامه بده و هر یک ساعتی یه چندتا از این تمرینا رو انجام بده اگرم یه کم درد گرفت اوکیه این یعنی داره روش کار میشه.
یه طوری باید اون ابهت و بزرگی داستان رو توی خودم از بین ببرم و کوچیکش کنم. تبدیلش کنم برا خودم به یه چیز کوچیک بی اهمیت. اینطوری کمتر اذیت میشم و کمتر برام تبدیل میشه به یه غول و استرس به استرسای دیگه اضافه نمیکنه.
الان که دارم اینا رو مینویسم احساس آرامش بیشتری دارم. خدایا شکرت.