حس آدم هایی رو دارم که از جنگ برگشتن. بهتر بگم حس کسی که یه پنیک سنگین رو از سر گذرونده. الان آروم گرفته ولی دلش تیکه تیکه است و خونی. نمیدونم سرانجام این داستان به کجا میرسه ولی انقدر خودم رو سرزنش میکنم که حس میکنم این خودسرزنش گری از اصل ماجرا بدتره. دلم میخواست خدا یه کاری میکرد که جبران میشد. مگه نمیگیم بهش یا جبار؟؟؟ مگه جبران کننده نیس؟؟ کاش زمان به عقب بر میگشت.
یا جبار خودت درستش کن
