#یادآوری 3

ساعت از 5 صبح گذشته. اتوبوس وی آی پی مانیتوردار میدون فردوسی رو رد کرده. کل شب رو هم خوابیده ام و هم نخوابیدم. به بدنم کش و قوس میدم. پیام میدم به مارکو و میگم رسیدم. 10 مین دیگه میرسم آرژانتین. به این فکر میکنم که برم زودتر خونه بخوابم. به کارای عقب افتاده ام فکر میکنم. به کلاس زبانم فکر میکنم. به این فکر میکنم که چند تا تی پی او دیگه مونده. به این فکر میکنم که چقدر مقاله نوشتن سخته و چقدر دارم جون میدم برا نوشتن هر یه کلمه اش

هوا داره کم کم روشن میشه. یهو شاگرد راننده داد میزنه آرژانتین پیاده شید. کسی چیزی جا نذاره...تکرار میکنه این بار بلند تر... کسی چیزی جا نذاره...

پ ن: دلم تنگ شده 

پ ن 2: آدم وقتی میمیره هم همینقدر دلش تنگ میشه؟ 

 

#یادآوری 2

تعطیلاته 

ساعت از 10 شب گذشته 

وایسادم منتظر اتوبوس هوا سرده ولی نه خیلی 

یه سرمای لذتبخش

خسته ام 

بند بند وجودم درد میکنه کمرم درد میکنه. نگران اینم که کارم خوب پیش نره. کار ریسرچم 

به این فکر میکنم که فردا چی بپوشم 

به خونه فکر میکنم که به هم ریخته اس. ظرف فسنجون دستمه. به این فکر میکنم که برم خونه رو مرتب کنم و فردا غذای مدل دوم رو درست کنم 

به این فکر میکنم که حتما اون چقدر الان ذوق داره 

خوابم میاد 

پ ن : بی تفاوت شدم ولی به این معنی نیست که دوست نداشته باشم دلش برام تنگ شده باشه. اگر میدونست چقدر چیزا عوض شده با کله بر میگشت. اگه میدونست برگشتنش چقد متفاوت با قبل خواهد بود با کله بر میگشت. کاش اینا رو میفمید کاش اینا رو میدونست کاش درک میکرد. کاش کینه و غرورش و لجبازیش یه درجه از عشق و محبت براش کمرنگ تر بود. کاش به حرف دلش گوش میکرد...

 

#یادآوری1

یه هشنگ میخوام درست کنم برا وبلاگم در مورد لحظاتی که یهویی برام یادآوری میشه 

یه لحظه خاص یا خاطره خاص که میتونه برای اینجا باشه یا ایران. اغلب ایرانه ولی دلم میخواد یه آرشیوی ازشون داشته باشم. عجیبه که عین یه موجی که میزنه به ساحل و برمیگرده یهو میاد تو مغزم با همون حس و حال. انگار دارم اون لحظه رو الان زندگی میکنم. یه حس عحیبی داره 

مثلا الان یاد زمستون 1400 افتادم. شبه ساعت یه چیزی بین 7 و 8 شب. هوا سرده. سربالایی ولیعصر رو دارم میام بالا. تمام مغزم پر شده از رویای مهاجرت. اینکه میشه یا نمیشه. استرس دارم. تو راه به مارکو زنگ میزنم. اون موقع هاتهران نبود. بهش زنگ میزنم و حرفای مردک مشاور مهاجرت رو براش میگم. باید به یارو پول میدادم که برام کارای مهاجرت رو انجام بده. دو دل ای دیوونم کرده. زنگ میزنم به مارکو و تمام مسیر رو توی سرما باهاش حرف میزنم. بهم امید میده میگه درست میشه میگه من مطمنم که درست میشه میگه من خیالم راحته دلم قرصه. یه دل میشم و پول رو واریز میکنم.

میرسم پارک وی 

نمیدونم چطور خودم رو تا خونه میرسونم 

دو دوتا چارتا میکنم 

تمام مسیر رو دودوتا چارتا میکنم 

یه حسی بین بیم و امید 

یه حسی شبیه به این حسی که الان دارم 

چقدر دلم تنگ شده 

.

.

.

پ ن: کارای مهاجرتم از طریق اون مشاور پیش نرفت. اخرش خودم دست به کار شدم.