دوستی

دوست خیلی مهمه 

آدم های اطرافتون خیلی مهمن 

میتونن کم کم شما رو ببرن به یه سمت دیگه. جوری که اصلا دیگه یادتون بره هدفتون چی بود زندگیتون کجا بود و ....

و منی که دم پر آدمایی شدم که تایپ من نیستن. آدم های خوبین. باعث میشن کمتر احساس تنهایی کنم ولی ولی ولی

دروغ چرا یادم رفته اینجا چی کار دارم و چی کار باید بکنم. خیلی بهم استرس وارد میکنن چون اصلا هدفشون از اینجا بودن یه چیز دیگه اییه. اعتماد به نفسم رو از بین میبرن ناامیدم می کنند. از همه بدتر هم همخونه که با این اعتماد به سقف کاذبش طوری رفتار کرده که ...

بیخیال کاش میتونستم از کاراش اینجا راحت بنویسم. دیگه معرف حضور هست . اوووغ 

دختره ی اسکول داره یه رشته در پیت اینجا میخونه که کل هنرش و زندگیش فقط یه چیزه و جوری نقش بازی میکنه که ملت فک کنن این چه شاخیه در حالی که هیچ پخی نیس. 

اونم از صاحبخونه که ...

اونم از این گروه دوستی به درد نخور.

 

نه به ناشکری!

دیشب یه برف سنگین اومد

خدایا بازم شکرت 

بی پولی

سبزی قورمه سبزی رو سوزوندم. وقتی ریختمش قاطی بقیه مواد بودی گریس میداد! کلش رو مجبور شدم بریزم دور و خیلی ناراحتم.

اینطوری دلم رو خوش میکنم که جفت پت های بیشعور بوی گوشت به دماغشون خورده بود و دلشون میخواست و خوب نبود غذایی که یه حیوون دلش میخواد رو بخورم. 

این آخرین تیکه گوشت خورشتی بود که از اولی که رسیدم اینجا گرفته بودم و دیگه هم گوشت ندارم و تا آخر ماه هم نمیتونم بخرم :(

تا آخر ماه خیلی مونده. ۲۷ فا.کینگ دی.

دلم نمیخواد ادای آدمایی رو در بیارم که ندارن ولی خب وضعیتم نسبت به ایران زمین تا آسمون فرق کرده. دیگه از اون بریز و بپاش ها خبری نیست. 

از وقتی فهمیدم برای پوزیشنم توی شرکت قبلی یه چیزی حدود ۴۰ نفر فقط از توی همون شرکت اپلای کردن احساس خیلی بدی پیدا میکنم. خداییش محل کار من خیلی خوب بود. جایی بود که با بند پ نرفته بودم و استخدامم و پروموت شدنم همش با کمک خدا و تلاش خودم بود و الان حق دارم که دلم بسوزه که همچین موقعیتی رو دیگه ندارم. 

دلم رو به این خوش میکنم که اینجا میتونم موقعیت بهتری داشته باشم ولی بقیه خیلی انرژی منفی میدن و از موقعیت های کاری اینجا خیلی تعریفی نمیکنن. مخصوصا که رشته من یه رشته خیلی رقابتی هست و یه عالمه آدم خفن توی صف هستن که باید باهاشون رقابت کنی. هی هر بار به خودم میگم خدا بزرگه استرس نداشته باش شرایط آدم ها با هم فرق میکنه ولی تو کتم نمیره و باز هم به منفی بافی ادامه میدم. 

کاش یه کار جنرال پیدا کنم با حقوق خوب توی خود دانشگاه. خدایا میشه برام یه کاری بکنی؟؟؟

پ ن: قبض موبایل رو پرداخت کردم. کصافتا یه چیزی رو الکی الکی کردن تو پاچه ام. حالم ازشون به هم میخوره 

پ ن ۲: روزی رو میبینم که به امید خدا یه کار خیلی خوب پیدا کردم و بر میگردم اینجا رو میخونم و حتی یادم نمیاد که اون روز (امروز) چه احساس بدی رو تجربه کردم. 

خونه

رفتم خونه دیدم و به مفت سگ نمی ارزید.

بسیار بسیار کثیف

ترجیح میدم خونه تمیز با دوتا پت رو تحمل کنم تا بخوام برم همچین خونه ایی. 

خیلی نگرانم بابت موضوع مالی و کاری

مخصوصا که چیزای خوبی هم از اوضاع کاری اینجا نمیشنوم

بعضی وقتا به خودم میگم آیا با وجود شغل و درآمد خیلی خوب توی ایران بازم این تصمیم اونم توی این سن درست بود؟ 

نشستم بغل یه دختره تو کتابخونه که خیلی هم خوشگله 

خیلی دوس دارم باهاش دوس بشم ولی روم نمیشه بهش چیزی بگم 

از الف خیلی خبری ندارم جز این که به خاطر آرامش خودم دوس ندارم تنشی ایجاد کنم و حتی به آینده فکر کنم 

خیلی درس عقب افتاده دارم خیلی زیاد 

خدایا کمکم کن 

یه کاری کن این چیزی که دلم میخواد این هفته اتفاق بیفته 

یه کم دلم شاد بشه بعد این همه وقت ذهن مشغولی. 

کتابخونه

ساعت نزدیک ۷ شب 

نشستم تو کتابخونه 

هنوز تقریبا شلوغه. صبح با مارکو حرف زدم. نمیخواستم از غصه هام بگم ولی خب خودش از قیافه ام فهمید و اصرار کرد که بگو چی شده. دیگه خلاصه همه جریان رو بهش گفتم و یه کم آروم شدم. بیشتر هم اعصاب خوردی های ناشی از همخونه بود و بعدش هم در مورد الف و کاری که کرده و دعوایی که کردیم. 

امشب کمه کم باید تا نصف شب اینجا بمونم. بیرونم خیلی سرده چطوری برم خونه حالا 

کاش این قهوه نگهم داره تا اخر شب

خدایا کمکم کن 

 

پ ن: بچه ها مرسی که انقد برام کامنت همدردی گذاشتید البته بیشترش خصوصی 

خب بابا روشن بشید چرا اخه خصوصی؟!

 

زندگی

دیشب با استرس بدی خوابیدم و صبح هم درگیر بودم. دیگه نای رفتن به دانشگاه رو نداشتم. فقط یه چیزی خوردم و دراز کشیدم. درست خوابم نبرد فقط در حدی که یه کم منگ خواب شدم و بعدش هم بلند شدم. به درک که الان ساعت ۱ ظهره و کار مفیدی نکردم. 

یه کم هم رفتم زیر پتو گریه کردم. 

دلم خیلبی پره. از استوری های همخونه ی بیشعور که بی دلیل منو به باد حمله هاش گرفت تا رفتارهای یقیه و عقب موندگی های درسی و از همه مهتر الف. 

کاش بتونم برگردم به زندگی 

همین 

رنج

از همه طرف له لهم له له له له 

فقط دارم خورده شیشه های خودم رو جمع میکنم و به هم دیگه میچسبونم تا شااااید یه انسان از توش در بیاد

حتی نمیتونم گریه کنم 

حتی بغض هم نمیکنم 

توی این مدت که اینجا هستم این اولین بار نیست که داغونم ولی یکی از بارهایی هس که له شدگی و خورد شدگی و نابودی رو با تمام وجودم دارم میبینم در خودم 

فقط از خدا میخوام که کمکم کنه همین 

دلم سوخت :(

توی این خونه به مشکل اساسی خورده ام. 

باید سر فرصت بیام از مشکلات بگم 

نمونه اش همین الان. داشتم آشپزی میکردم. گفتم الویه درست کنم. یه کوچولو مرغ داشتم با فلفل و زردچوبه و پیاز گذاشتم بپزه. هود هم از همون اول روشن کردم. خب طبیعتا بوی مرغ بلند شد. یهو ددیم از اتاق بغلی صدای بلند اسپری بلند شد. دستش رو گذاشته بود روش و برم نمیداشت. اول فک کردم اشتباه میکنم مگه ممکنه یکی انقدرررر اسپری بزنه بعد دیدم نه بوی اسپری هم بلند شد

خیلی دلم شکست.

واقعا نمیدونم من زیادی حساسم یا کسی دیگه هم اگر بود ناراحت میشد؟ 

بچه ها تو رو خدا کامنت هاتون رو خصوصی نذارید. اینطوری منم میتونم جواب بدم 

الان باز دیدم یه کامنت خصوصی دارم. خب من چطوری جواب تو رو بدم دختر؟!

فا.ک یو

تنهایی نشستم تو کتابخونه در حالی که هشدار دادن بابت هوا و همه جا رو تعطیل کردن 

من که بیرون نمیرم تا بیرونم نکنن

ولی بچه ها رفتن 

یه حس عمیق تنهایی اومد سراغم 

حس خوبی نیس 

احساس سرما میکنم و ترس 

نمیدونم چرا دارم میترسم ولی خب میترسم دیگه 

کسی بهم کاری نداره

اگر شکمم بهم کاری نداشته باشه!

باید بشینم درس بخونم 

باید دوباره به خودم یادآوری کنم که چرا اینجام 

باید حواسم باشه که خدا حواسش بهم هست 

برام مهم نیس که دختره بهم نگفت ما که ماشین داریم باهامون بیا ولی دقیقا به کنار دستیم گفت. و خیلی راحت عذرخواهی کرد که ببخشید بهت نگفتم چون جا نداشتیم. منم به رو خودم نیوردم. البته خیلی هم هم بهم بر نخورد. نمیدونم چرا دوس دارم بگم که بهم برخورد و الکی به خودم جو بدم. انگار از این که رنج ببرم و به خودم رنج بدم لذت میبرم. 

به درک که نگفت. والا 

یه سال دیگه نه اینا رو دیگه میبینم نه میدونم کی هستن و کجا هستن. برام هم مهم نیس حرفاشون و کاراشون 

چون حتی قبولشون ندارم. زندگی شخصیشون هم قبول ندارم منظورم سبک زندگی هاشون هس

پس یه علامت فا.ک بهشون نشون میدیم و میریم سراغ بقیه درس. 

پراکنده

از کل روزهایی که داشتم برای درس خوندن نصفش رفته و فقط نصفش مونده. لازم نیس بم که خوب استفاده نکردم و الان هم اصلا تو موقعیتی نیستم که بخوام غصه اش رو بخورم. 

میم جدیدا خیلی انرژی منفی میده و تمام نگرانی های آینده اش رو بهم منتقل میکنه. نباید اجازه بدم این کارو بکنه 

داره از شین خوشم میاد بچه خوبیه انگار بزنم به تخته

همخونه رفتارش بهتر شده و اون گاردش برداشته شده. هنوزم برام به عنوان دوست شناخته نمیشه ولی خب حداقل اینه که هم خونه ی بی ازاری داره میشه. هر چند خب طبیعتا که از ترس صاحبخونه اس. صابخونه زن جالبی نیست. نه این زن بدی باشه ولی خب زبون تند و تیزی داره. چند شب به خاطرش گریه کردم. البته به خاطر اون نبود بیشتر به خاطر حاشیه هایی بود که خودم خودمو واردشون کرده بودم. 

نباید وارد حاشیه بشم. هر بار که یه حاشیه درست میشه کل تمرکزم رو از دست میدم و گند میزنم به همه چی 

این مدت هم خدا هوام رو داشته وگرنه معلوم نبود چی میشد. 

الف خیلی خیلی کم پیام میده و خب به درک.

حرف خیلی زیاده و فرصت کم

فقط در این حد بگم که صابخونه یه پیرزن مهربون اما با زبون تند و تیزه. شاید هم نژاد پرست باشه که البته اینش رو مطمن نیستم. از پت هاش خوشم نمیاد و از طرفی نمیتونم به این راحتی هم جابه جا بشم. از بابت بحث های مالیش هم نگرانم و همچنین از بابت آینده. کار پیدا کردن و پول درآوردن. 

پ ن: از این لحظه که داشتم مینوشتم نون اومد حرف زد و کلی وقتم تلف شد شتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتت